20ος Αιώνας
Μεταπολεμική Επαναγοήτευση

Είναι προφανές ότι η μοναδική και δεδομένη ιδιοπροσωπία τού Μποστ, δεν θα μπορούσε να μην εκδηλωθεί ακόμα και σε θέματα, που κατά τεκμήριο είναι ‘μετρημένα’, αν όχι σοβαρά.

 

Αυτό λέγεται, διότι στη πολυσχιδή του δημιουργικότητα, όχι μόνο μετήλθε παλαιότερων και λαϊκότροπων στυλιστικών τεχνικών, αλλά -κυρίως- ως πνεύμα ανεξίθρησκο που ήταν, επέτυχε να αποκτήσει την κοινωνική ευχέρεια για να υπογραμμίσει, να επισημάνει και ακόμη περισσότερο να στηλιτεύσει και να ειρωνευθεί διαφόρων ειδών παραδοχές.

​

Επομένως, αυτού του είδους η επαναγοήτευση δεν είναι απολύτως δεδομένη και υπολαμβάνει με ένα ευφυή τρόπο, όλα εκείνα τα «παρακείμενα στοιχεία» με τα οποία κατοχύρωσε τη δυνατότητα να λέει περισσότερα από όσο τού επιτρεπόταν.

 

Οι ανατροπές του γλωσσικού, του συμβολικού και του αξιακού κώδικα επαναλαμβάνονται και στο έργο αυτό, υπαινισσόμενος πολλά από όσα, ακόμα και σήμερα, με φειδώ εκφέρονται. Διαμορφώνεται, συνεπώς, μια δημιουργική αφετηρία για τον οποιοδήποτε γόνιμο και κριτικό αναστοχασμό, σε μια εποχή γενικεύσεων και αυθαιρέτων αποδοχών.