19ος Αιώνας
Η Ναυμαχία του Ναυαρίνου

H προσπάθεια του Reinagle να αποδώσει ζωγραφικά τη Ναυµαχία του Ναυαρίνου, εντάσσεται σε µια µακραίωνη δυτικότροπη παράδοση διατήρησης του απόηχου ενός σηµαντικού γεγονότος. Η ναυµαχία του Lepanto, για παράδειγµα, ήταν µια τέτοια περίπτωση, η οποία προκάλεσε εντυπωσιακές εικαστικές εκδοχές από πολλούς δηµιουργούς της περιόδου αυτής.

 

Η εικαστική σχολή στην οποία ανήκει ο συγκεκριµένος καλλιτέχνης, δηλαδή αυτή της Ολλανδίας, του επιτρέπει να χρησιµοποιήσει όλα εκείνα τα στοιχεία µιας θαλασσογραφίας, µε τη διαφορά όµως ότι εδώ εστιάζει την προσοχή του σε πολεµικές σκηνές, έτσι ώστε, µέσα από τις πολλαπλότητές τους να καταστεί προφανές ότι όντως συνέβη ένα δραµατικό γεγονός.

  

Ωστόσο, στην ιστορία της ευρωπαϊκής ζωγραφικής είναι πολλές οι αφορµές που απαίτησαν την οπτικοποίηση, µέσω των πινάκων αναλόγων πολεµικών περιστατικών, ακριβώς διότι είχε προκύψει η αναγκαιότητα να διασώζονται τέτοια θέµατα. Είναι προφανές ότι η πολιτικότητα της θεµατολογίας καλύπτει και εξυπηρετεί άλλες επιδιώξεις ή και σκοπιµότητες. Το στοιχείο αυτό,  σε συνδυασµό µε την συνειδητοποίηση ότι η ναυτική παρουσία διαφόρων χωρών λόγω των ραγδαίων οικονοµικών ανακατατάξεων λειτουργούσε αποδεικτικά, urbi et orbi, σε ό,τι αφορά τη γενικότερη πολιτική ισχύ, κατέστησαν το συγκεκριµένο είδος ζωγραφικής ιδιαιτέρως δηµοφιλές και απαραίτητο.

 

Στη δική µας περίπτωση, όλη αυτή η σειρά των πινάκων λειτουργεί επιτελεστικά, εφόσον συνεκτιµήσουµε την τότε συγκυρία: ήταν µια αποφασιστική στιγµή, η οποία έµπρακτα ανέτρεψε τις µετα-ναπολεόντιες θεωρήσεις και δροµολόγησε όλες εκείνες τις εξελίξεις που οδήγησαν, όχι µόνο στη συγκρότηση του νεοελληνικού κράτους, αλλά και στη διαµόρφωση ενός διαφορετικού γεωστρατηγικού κώδικα εκείνη την εποχή.