19ος Αιώνας
Ιδεαλισμένες Αναπαραστάσεις

Mια επαναστατική ανακατάταξη, δεν μπορεί παρά να διαθέτει ‘υλικό’ συγκρουσιακό. Πολύ περισσότερο μάλλον, όταν ο απόηχος, η κακή φήμη, για αιματηρά ή για απονενοημένα γεγονότα, ενεργοποιεί αντανακλαστικά συμπάθειας για τους πληττόμενους και απέχθειας για τους προκαλούντες. Το ενδιαφέρον έγκειται όταν, όχι μόνο κατά χρονική συγκυρία προκύπτουν καλλιτεχνικές εμπνεύσεις, όπως “Η σφαγή της Χίου” του Delacroix, αλλά μεταγενέστεροι καλλιτέχνες, εξακολουθούν να εμπνέονται από όλη αυτήν την αναστάτωση.

 

Σε κάθε περίπτωση, και άσχετα από τις τεχνοτροπικές ιδιοτυπίες των έργων, εκείνο που έχει σημασία είναι ότι όλα τα έργα αυτά προβαίνουν σε αναπαραστάσεις συμβάντων, την ακριβή μαρτυρία των οποίων δεν διέθεταν.

  

Η ιστορική εγκυρότητα, ως φαίνεται, δεν είναι το ύπατο κριτήριο, όσο το κατά πόσον η σύνθεση του θέματος είναι δυνατόν να είναι πειστική ως προς το εικονιζόμενο τίτλο.

 

Προκύπτει, επομένως, μια υποχρεωτική, αν θέλετε, ανάγκη να αποτυπωθεί το αναπαριστάμενο, με τον πλέον δραματικό τρόπο, χρησιμοποιώντας ανάλογες τεχνικές στη σύνθεση των έργων, που επιτρέπουν και υποβοηθούν τον θεατή να αντιληφθεί κάτι τέτοιο, ενώ, ταυτόχρονα, δεν φείδονται τη χρήση δευτερογενών κωδίκων, προκειμένου να δοθεί η εντύπωση ενός εξωτισμού ή και ρομαντισμού.

 

Ο οριενταλισμός είναι πλέον εγκολπωμένος, διότι διαφορετικά πώς αλλιώς θα μπορούσε να αποδοθεί σε ένα δυτικόφρων ακροατήριο, η αίσθηση όχι τόσο της διαφοράς, όσο του απόμακρου, τόσο γεωγραφικά και ιστορικά, όσο και πολιτιστικά.